Fabrycznie Garmin eTrex 10 nie daje możliwości wgrywania na niego map. Na urządzeniu producent umieścił tzw. mapę bazową. Jej „obraz” GPS podkłada podczas nawigacji. Niestety mapa to ogranicza się do większych miast, granic krajów i lądów. Nie na wiele się przyda – chyba, że wystarczą Wam „ślady własnych stóp”.
Jednak nie porzucajcie nadziei:) W eTrex 10 nie można dodać nowych map, ale… można podmienić mapę bazową!
Dawno, dawno temu, w odległej Galaktyce gdzie dyskietki miały pojemność 720kB, powstało MegaFile… Pojemność 20 (SH204/ 205), 30, 60 MB (Mega-Bajtów, nie mylcie z Giaga-Bajtami:)) – aż wreszcie 44MB z wymiennymi dyskami SyQuest, z możliwością łączenia kaskadowego – pozwalała w tamtych czasach na bardzo wygodną pracę. I ten design! Dwa eleganckie komponenty MegaST i MegaFile w „pizza box” wyglądały naprawdę nowocześnie! Użytkownik mógł wybrać, który z nich będzie na górze:) Sam interfejs ACSI (Atari Computer System Interface) z bezpośrednim dostępem do pamięci (DMA, direct memory access) miał być alternatywą dla SCSI i chociaż od niego wolniejszy – 1.3MB/s – w kilku punktach go przewyższał. A cały zestaw (z monitorem i MegaST) kosztował mniej niż drukarka laserowa Apple.
Oczywiście dzisiaj z takich osiągów możemy się podśmiewać, ale na te czasy możliwości i cena tego sprzętu sprawiały, że był całkiem atrakcyjny dla zastosowań profesjonalnych.
Atari i internet? To chyba trochę… inne dekady, nieprawdaż? WWW otwarto do użytku publicznego w 1991 roku, a większość moich płyt datuje się na schyłek lat 80. Czy można pogodzić te dwie technologie?
Okazuje się to możliwe. Podłączenie Atari do internetu wcale nie jest takie trudne – a to za sprawą… ESP8266 i portu szeregowego. Na podstawie świetnego tekstu chzsoft.de skonstruowałem sobie adapter do Atari-do-WiFi.
Obsługa GEM (środowiska graficznego systemu operacyjnego TOS dla Atari) bez myszki jest dość niewygodna. Te oryginalne, od Atari, stają się coraz rzadsze. Mnie się udało – trochę cierpliwości w przeglądaniu portali aukcyjnych, krótkie targi, dreszczyk ryzyka oczekując na przesyłkę – i jest:)
Pierwsze wrażenie… po prostu wspaniałe:) Pięknie kwadratowa, niewiele mająca wspólnego z ergonomią, ale za to w świetnym stanie zewnętrznym. Problemy pojawiły się jednak już przy próbie podłączenia myszy do 1040 STE…
W poprzednich tekstach podłączałem Atari do telewizora (przez tuner RF) i do monitora LCD w trybie Hi-Res. Nie byłem specjalnie zadowolony z jakości obrazu po RF (irytująca mora) a i czarno-biały obraz (choć klimatyczny) trochę odejmuje z radości. Skonstruuję więc kabel, który połączy Atari z telewizorem za pomocą złącza SCART (EURO). Drugie (przełączane) wyjście posłuży za końcówkę VGA Hi-res.
Czytaj dalej Atari: kabel SCART (EURO) – a właściwie EURO i Hi-Res VGA w jednym
Atari seri ST (1040 czy MegaST) może działać w jednym z 3 trybów graficznych:
Jeżeli macie wersję z tunerem, można je podłączyć do telewizora (zob. Ratowanie Atari 1040, część pierwsza). Podłączenie Atari do monitora, jest trochę bardziej skomplikowane. I niechodzi jedynie o 13-pinowe gniazdo DIN.
Po uruchomieniu płyty z nowym zasilaniem, przyszedł czas na rozszerzenie Atari o stację dyskietek. W przypadku serii STE i STF (F: floppy) Atari 1040 (również MegaST) – stacja taka znajdowała się w środku obudowy. W zależności od modelu, mógł to być napęd 3½ cala o pojemności 320kB (jednostronny, starsze modele) lub 720kB (dwustronny).
Niestety znalezienie oryginalnej stacji dyskietek jest albo bardzo trudne (wewnętrznej) – albo kosztowne (zewnętrznej). Okazuje się jednak, że do Atari można zamontować stację z PC. Z punktu widzenia elektryki i sterowania są całkowicie zgodne, również otwory montażowe (rozmiar, rozmieszczenie) są identyczne. Za to panele różnią się mocowaniem, sposobem zagłębienia w obudowie, kształtem przycisku wyrzucania dyskietki.
Czytaj dalej Stacja dysków i dyskietki dla Atari (ratowanie Atari 1040, część 3)
W poprzedniej części tego tekstu udało mi się wymienić złącza, kondensatory, wstawić pamięć – i w końcu uruchomić płytę. Teraz czas na zamianę tymczasowych rozwiązań na coś bardziej docelowego. Zacznę od zasilania.
Kolejny egzemplarz Atari, który dostał mi się w ręce, jest dość wyjątkowy. To MegaST4 – maszyna przeznaczona do zastosowań profesjonalnych (m. in. DTP) i przewidziana jako odpowiedź na produkty Amiga z linii 1000. Niestety mój komplet był mocno wybrakowany. Właściwie została sama płyta, 2 połówki obudowy i pokrywka na baterie. To wszystko. Czy da się z tego coś uruchomić?
W przypadku sprzętów retro zazwyczaj kupuję kompletne zestawy, urządzenia działające i sprawdzone pochodzące od moich stałych dostawców. Tym razem zostałem po prostu obdarowany (za co jestem darczyńcy niezmiernie wdzięczny:)). Przez zupełny przypadek stałem się więc właścicielem kilku Atari. Niestety były one w dość kiepskim stanie – zdekompletowane i przygotowane do utylizacji. Składając ich resztki okazało się, że jestem w stanie uzyskać jedno „uruchamialne” 1040 STE (oraz MegaST, ale o tym kiedy indziej). Niestety „złomisko” nie zawierało pamięci, stacji dyskietek, zasilania, elementów obudowy. Za dobrą monetę wziąłem zapewnienie, że kompy kiedyś działały a powód ich złomowania był inny niż uszkodzenia. Wyzwanie:)